smokey mountain - pier - divisoria

nabitin ang tulog ko. kasi niyuyugyog na ako ng nanay ko at aalis daw ako kasama ang tatay ko. oo nga pala, kailangan ko nga sapatos para bukas.
alam ko namang aalis kami pero di ko naman inexpect na maaga pala. mga alas tres ng madaling araw ako nakatulog kasi may binabasa ako (hindi related sa studies whatsoever) so mabalik lang. nagising ako  ginising ako ng around 6 am ng nanay ko. tapos gumayak na para sa paglisan. pero ang sabi nung una e dadaan muna kami sa pier. di na lang ako nagtanong kung bakit. basta nagpunta kami sa pier.
habang nasa byahe papuntang pier parang tour guide si tatay. "o dyan banda ninong jimmy ni (insert kapatid's name)" "ay mali dun pala banda lagpas na" , mayron ring "dun sa tabi ng dating petron na ngayon e ibang gasolinahan na yung restaurant na nagseserve ng pansit na paborito ng mommy mo." "dyan dati nakatira sila mommy mo, binenta yung bahay nila dun para mabili yung bahay sa ***** verde." "dito ako dati pumipila nung nagta-tricycle pa ako.."
maraming ala-ala. estranghero man sa akin pero nakikinig pa rin ako. kahit di ko masyadong maintindihan kasi maingay yung takbo ng jeep at marami ring maingay na katabi. (tinatanggal ko naman ang headphones ko kapag kinakausap ako ng tatay ko pramis). tapos nung may nakikita na akong mga parang daungan. humirit si tatay na malapit na daw kami sa pier. nalampasan na namin yung bagsakan ng mga isda na nagsusupply ng mga isda sa buong maynila sabi nya. tapos kaunting sulong ng jeep naamoy ko na yung halimuyak ng smokey mountain. napaka cliche siguro kung biglang tutugtog sa radio yung "paraiso" ng smokey mountain sa radio, kaso nga lang sa isip ko lang sya nagplay.
nung andun na kami sa pier, mahigit dalawang oras kaming naghihintay. wala pa pala yung kausap nya. nung dumating e hindi pa daw naibababa yung kargada mula sa barko kasi may inaantay pang signatory de juan na hindi pa rin nagpapakita simula kahapon. so ang siste, nagpunta na muna kami sa divisoria para bilhin yung kailangan kong sapatos.
isa sa mga natawa akong paguusap namin ng tatay ko ay nung may naikwento syang nangyari sa kanila nung nanay ko nung minsang naglalakad sila sa divisoria. bigla daw kasing may bumatok sa nanay ko. tapos nun just like magic nawala rin yung kwintas na suot nya! habang humahagulgol daw yung nanay ko e pinuntahan daw nila yung pamangkin ng tatay ko na pulis na dun nakadestino. pagtapos daw magsumbong may pinuntahang tomboy yung pulis. binatukan rin. "pati ang tiya ko tinalo" sabi daw ng pulis, tapos ayun naibalik yung kwintas ng nanay ko.
inabutan na kami ng ala una dun sa divisoria kaya kumain muna kami saglit tapos naglibot libot.  nung pabalik na kami ulit sa pier ay inabutan kami ng ulan. ang saya lang. basang basa kami ng tatay ko kahit may payong kaming dala. hindi rin kinaya. buti na lang at waterproof ang bag na dala ko kaya dun ko nilagay yung cellphone ko at hindi nasira. yey.
at nakauwi kami ng mga bandang alas otso. kasi trapik.

art blog

ohaithurr...


di man to bago sa mga nakakakilala sa akin, pero paminsan minsan hobby ko rin ang gumawa ng portrait sketch of sorts para mga kakilala ko at maging sa ilang taong hindi ko naman ganun kakilala..

so for now meron naman akong tumblr para dun pero at the same time gumawa rin ako ng art blog of sorts na inkversuspaper.blogspot.com

pakibisita, magiwan ng comment, at pakikalat parang butter sa tinapay. :)

materyal

kailangan ko na ata ng bagong materyal para sa pagsusulat.
panibagong tema na magandang pagusapan.
pero siguro hindi naman yun mahalaga.
kung wala rin naman gustong bumasa.
mas makabubuti pa siguro yung ganito
konting tipa at lapat ng kwento
baka kinabukasan may maisip na bago
ng hindi naman puro pasintamang nagtatago

late

better late than...you know, uhm you get the gist of it. i think by the time you read this or maybe not (for you have more pressing important matters than reading this shitty blog) i am not trying to make it sounds like it really need attention but whatever works for you right?

it is kind of a drag to notice much drama and dilemma happening all around you, for you can't help being affected by such moments. especially if it reminds you of your own dilemmas and it would make you wonder how it made you still cling on a thin thread of sanity that you think you have while other people barely make it and then they break down eventually.

hopefully i won't be a part of that bunch. i really hope i would. it would be all right. everything will be.
it may not be now, but yeah i know it will.

someday

sing song saknong

sing

hawakan ang mikropono
siguraduhing nasa tono
kapag nagsimula na ang tugtog
pilitin ang tuhod na wag mangatog

song

sa pagpili ng kantang iyong ibibida
humanap ng may nakakapukaw na linya
huwag yung mga pinasikat ng mga artista
na wala namang talento sa pagkanta

saknong

hindi naman kinakailangang apat na linya
ang iba'y paiba-iba at sadyang malaya
sa iba'y parang kulang na sinadya
nagkamali siguro ng bilang o tantiya

hello there

kamusta ka na? matagal na kitang hindi nabibisita. pasensya na. siguro nagtatampo ka na kasi may mga nakakausap na akong bago patungkol sa kung ano mang nararamdaman ko. siguro pakiramdam mo naisantabi na kita at unti unti ng kinakalimutan. hindi naman ganun ang intensyon ko. bagkus, may mga bagay bagay rin na hindi ko na maibahagi sayo gaya ng naibabahagi ko dati. binibisibisita pa rin naman kita kapag mayroon akong oras. alam ko hihiritan mo ako na wala namang taong 24 oras na busy, alam ko naman yun e. siguro natataon lang na sa mga oras na hindi ako busy ay may iba naman akong naiisip gawin so ang siste di pa rin kita nakakausap. naging paulit ulit ang siste at eto na siguro ang isa sa mga tahimik na buwan ng buhay ko. bakit kamo tahimik? wala naman kasi akong maikwento sayo na kaenga-enganyo e. pakiramdam ko rin kasi sa punto ito ng buhay ko, masyado syang boring. kasalan ko rin naman. wala naman rin akong ginagawa para maging exciting yung buhay kong tinatawag kong boring ngayon. sa totoo lang, wala na talaga akong mabahaging may importansya. paulit ulit na rin kasi ang nagiging gawain ko sa mga nagdaang araw sa mga linggo o buwan na nagdaan. naging part na ng routine ko kung ano man yung mga ginagawa ko sa araw araw (malamang) pero ang bottom line- hindi ako masaya.
ayoko na kasing magdrama. nagpapaka indifferent na lang siguro ako.
sa totoo e marami namang pwedeng pagusapan e. ang siste e sasarilinin ko nga lang sya. kaya patawad uli.
magbabalik ulit ako kapag may magandang kwento na ako.

hindi kita iiwan blogger, tandaan mo yan.

haiku

hay naku naman
parang napipilitan
tara mag haiku.

kahit maputi na ang buhok ko

iniisip ko kung bubuhayin ko pa tong blog kong natutulog. marami na akong naisulat. pero nasa drafts pa rin. kahit na tapos na. ayoko naman ipublish. siguro ito yung magsisilbing diary ko kung sakaling may mangyari saking masama. (wag naman sana) pero minsan dumadating ako sa puntong napaparanoid ako.

o matagal na akong ganito, at mas lumulutang lang ang katigasan ng ulo ko sa pagcontradict sa mga dapat na ginagawa ko. sa tagal ng panahong lumipas simula ng magkanda gulo gulo ang buhay kong wala pa rin sa ayos e nasanay na ako. o sadya lang talagang nagiging manhid na ako at tuluyan ng maging indifferent sa mga pangyayari sa paligid ko.

pero bakit "kahit maputi na ang buhok ko" ang naisulat kong pamagat nito? napangiti  na lang ako sapagkat may nakalaan talagang sulatin tong entry na to, pero sa di ko maipaliwanag na dahilan e ipagpapaliban ko na lang yun at sasarilinin.. pero baka hindi rin. bahala na.

napag isip isip ko rin kasing maging ~*art*~ dump na lang tong blog ko. pero andun na yung tumblr ko para dun. gusto ko rin sanang maging mas maayos na. for a change. pero mukhang matatagalan bago mangyari yun. kasi malamang sa malamang icocontradict ko ulit yung mga iniisip ko. nakakalungkot lang.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

trust issues :

may kinuha akong personality test mga ilang linggo nang nakalipas. naging madali naman para sakin yun. dahil di naman kailangang magreview para sa IQ test.pero dun sa personality test ata ako nadale. sabi nung nagcheck ng test ko. wala daw akong tiwala sa tao. sinundan pa nga niya ng tanong kung may "nanloko" na ba sakin o "nangiwan" at kung ano ano pang tanong na related sa pagkawala ng tiwala ko sa tao. di ko ata sya sinagot sa tanong nayun at bagkus e sinuklian lamang sya ng isang ngiti. pero simula ng mga oras na yun nagsimula na akong maisipisip ulit. ang nakakatoreteng pagiisip kung tama nga ba yun? wala na ba akong tiwala sa tao? na parang lahat ng gagawin nila e pinagdududahan ko sa isang banda kahit na hindi naman talaga. siguro subconsciously may pagdududa talaga. kung sasagutin ko kung may nanloko at nang-iwan na ba sa akin e palagay ko naman sakto lang kung sasabihin kong meron na.
ang masaklap lang e, yung mga tao pang yun ay ilan sa mga taong halos pinagbuhusan ko ng utmost attention and affection. ilan dun e may kinalaman sa mga naunsyaming pagibig. o kung di man naunsyami e pagibig na kelan man e di mangyayari. at sa ibang banda naman e mga taong lubos ang tiwalang ibinigay na sadya namang pinaglaruan ka ng tadhana at binalewala lang nila at iniwan ka na lang ng walang pasabi sa isang tabi.

tapos naman na ang nangyari. di ko na siguro kailangan pang ihingi ng paliwanag kung bakit nila nagawa. siguro naging obvious na rin para sa kanila na dapat alam ko na kung bakit nila yun ginawa. ang malungkot lang e di naman ako yung tipo ng taong nakadepende sa mga signos ng pagkakabigo at paglisan. kahit siguro ilang ulit ka pang magpakita ng kung ano anong signs na yan kung di mo rin naman ako didiretsuhin e wala rin. di ko rin yan iintindihin.  magtatanong lag ako ng magtatanong pero wala rin naman akong makukuhang sagot.

kasi wala ka na. 

kasi iniwan mo na ako.

                                                                                              kasi komplikado kamo.

                              kasi...


                                                                                                kasi..


kasi.

darating rin siguro ang panahon na malilinawagan ako sa lahat lahat.kailan man yun ewan ko na lang. di ko naman masabing natuto na ko sa mga nagawa ko. sa mga pangyayaring may dulot na aral para sakin. sa mga pampapalubag loob na naririnig ko sa iba. sa mga salitang nagboboost (di tulad ng boost sa plurk) ng self esteem ko na dapat iniintindi ko pero ewan ko. ayaw ko na lang sigurong pagbigyan ng puwang ang mga yun. kasi mas nanaisin kong sa inyo mismo manggaling yun. di ko nga lang alam kung matatanggap ko pa yun.

sa mga nakakaintindi ng mga nakasulat dito. di naman to likhang fiction. di rin to talambuhay. at mas lalong di rin to hango sa kwento ng komiks o ng xerex o ng roma amor maging ng paborito mong author. kung pinag ubusan mo ng oras basahin ito. malamang wala kang maiintindihan dito. lalo na kung di mo naman ako kilala.
pero wala ka ng choice. umabot ka na dito e. wala ka namang mapapala.

=========================================================================
pahabol:

masarap rin ang minsang nabubuhos mo kung ano ang saloobin mo sa isang tao. mabuti man o hindi. nakakagaan rin kasi ng dinadala. sa tingin ko kasi isa ako sa mga taong mapagtanim ng saloobin. mas pananatiliin kong akin na lamang yun kaysa makasakit ako ng ibang tao o masaktan ko ang sarili ko. minsan kailangan mong sumugal. pero di naman kailangan itaya mo ang lahat lahat ng pag aari mo para lang sa isang bagay na wala rin namang kasiguraduhan. inaamin kong naaalala pa rin kita sa mga oras na nalulungkot ako. sa mga gabing di makatulog at pinapakinggan ko ang ilang tunog na galing mismo sa yo. sa pagkanta sa mga liriko ng musikang nagbibigay sa akin ng ngiti. at sa tunog na nagpapatahan ng aking balisang damdamin. gusto kong itanong kung kamusta ka na? kung ano na ang pinagkakaabalahan mo? naaalala mo ba ako kahit paminsan minsan? at kung alam mo pa bang buhay pa ako?




recording 09


*di na ako marunong magedit ng audio. :|

unang buslo kabyos, ikalawang buslo sablay!

ilang segundo na lang ang nalalabi. tabla ang parehong koponan. at  pinakaimportanteng tira sa buong laro ay nakasalalay sa mga mangyayaring kasunod.

dribol

dribol

buntong hininga habang inaalala at isinasantabi yung mg asungot na katunggali na nasa kaliwa, kanan at nasa likuran ng ring. iblanko ang isipan. panatilihing nakatutok ang imahe ng ring na unti unting lumalaki para mas madaling maipasok ang bolang kanina mo pa dinidribol.

dribol ulit..

sa kabila ng ingay at panggugulo ng iba ay di nagpapaapekto. siguro ay handa ka ng bitawan ang at pakawalan ang unang buslo. tinantya. inispat mabuti. pagkahagis napansing mayroong mali. kung nakaslowmo ang kuha mula sa ibat ibang anggulo. mapapansin agad kung ano ang pagkukulang.

diretso naman ang pagbitiw, nakaayos ang porma ng kamay, kinulang lamang sa lakas.

kabyos.


nakakabinging tawanan ang sumunod. natabunan ang inis ng ingay ng mga nasa paligid. parang nanlambot ang tuhod sa pagkakamaling nagawa. sa kabila nuon e nilapitan ka ng mga kakampi. tinapik sa balikat. "ok lang yan may kasunod pa naman" muling kinalma ang sarili. inantay iabot ang bola. ikalawang pagkakataon na ito.

nanginginig ang kamay. kabado. nanlalamig ang mga pawis na tumutulo sa gilid ng mukha. tuyo ang lalumunan. tiniis ang sakit sa paglunok ng laway. pumikit. pagmulat ng mata'y walang pag-agam agam na binigay ang ikalawang buslo.

pinagmasdan ang bolang umiikot sa himpapawid..

ang bolang ng pag-asang mag-uuwi ng tagumpay..

ang siyang magbibigay ng buhay sa koponan niyong nalulumbay..

subalit sumablay.

ayun patay.

bulung-bulungan ng hangin, ilang minuto bago maghating gabi

saan ka nga ba patungo?

naliligaw na namang puso

parating balik parito 

di talaga magkandatuto

para bang nakatingin lang sa harapan

wala ng napapansin sa tagiliran

para makaiwas sa takot na maihalintulad

sinasadyang dahan dahang umusad

sa mga salitang inipon sa isipan

na sa hangin naman binibitawan

pilit mang tinatago at iniingatan

sa tamang oras ito'y pakakawalan

kadalasa'y "sana" ang laging hiling

para maalis ang alin mang nakatabing

maghihintay sa araw ng iyong pagdating

hahamakin ang lahat para ika'y makapiling

ibibigay ang lahat at magpaparaya

kung tanging kapalit nito'y paglaya

ng pusong matagal ng nakagapos

sa kalungkutang hindi matapos-tapos

alay

patungo sa iyo, ako'y naglakbay

may hawak na dalawang bagay

bulaklak sa kaliwa'y tangan

puso ko naman sa kanan.

bulaklak bilang pagsalubong

mabango't bagong usbong

kasabay ang puso bilang alay

lahat ng kaya ay ibibigay

at sa paglubog ng araw

gabi'y muling matatanaw

sana lamang ika'y kapiling
sa mga susunod na araw pang darating

pagtupad ng isa sa aking pangarap

siguro dumating na rin ako sa point na pinagdaanan ng character na nasa manga na ito. napagdaanan ko na yung mga malulungkot na pangungulila, mga pagbelawala sa mga saloobin mo, sa mga sugat gawa ng mga pisikal na pananakit pati mg hindi makitang sugat gawa ng mga pananakit na gawa ng emosyon at kung ano anong shit. tumulo ang luha mo isa man sa mga dahilan na andyan, pwede ring tumulo ang luha mo kasi sa sobrang kasiyahan mo, pero aminin mo - mas madalas bang maluha ka sa tuwa o sa kalungkutan?

maraming kabullshitan sa mundo natin. maaaring alam o lingid sa kaalaman mo, marami talaga. dumating sa panahon na naging iyakin ka. dumaan ka sa panahong lahat ng nagdudulot ng sakit sayo ay kailangang ilabas mo sa pamamagitan ng pagtulo ng luha mo. mamumugto ang mata mo pagtapos mong iiyak yan, pagtapos ano na? oo nga naman, ano ba namang malay ko sa nararamdaman mo..kahit siguro subukan mong ipaliwanag e may makakaintindi ba talaga kung ano ang nararamdaman mo, kung sarili mo nga mismo e hindi mo maipaliwanag kung ano ang nararamdaman mo. 

kailan ba ako tumigil sa pag-iyak sa mga bagay na dapat apektado ako? hmmm siguro ng dahan dahan akong nasanay sa paulit ulit na mga bagay na dapat iiyak ko pero dahil sa ibang pagkakataon na yun e hindi ka dapat magpakita ng emosyon mo e nagpakita ka na lang ng "best poker face" na pwede mong iharap sa mga taong andun. mahirap sa una. pero pag tumagal tagal, siguro kahit may mamamatay sa harap ko e hindi na siguro ako maluluha. putangina lang. para na akong robot. isa siguro to sa mga pinakaayaw kong kaugalian na nakuha ko sa propesyon ko. ang hindi magpakita ng nakapanlulumong emosyon sa harap ng tao. na kailangan mong maging matatag sa harap ng mga suliranin. so siguro iipunin mo lang lahat yun tapos kung magsnap ka e goodluck na lang sa mga mangyayari..

maswerte nga siguro ang mga pumanaw na. sa kabila ng lahat e naranasan nila ang mabuhay, ang masaktan, ang mabigo at magtagumpay. lumuha rin ba sila? malamang oo. wala talagang kinalaman ang mga pumanaw sa sulat kong ito. kung bakit ko nabanggit yun, di ko rin alam. siguro sa sabkonsyo ko e mas gusto ko panandaliang pumanaw. kahit saglit lang. pero babalik rin ako...

bukas.

mamaya

maraming kailangang tapusin

hindi na rin magkandaugaga

kailangan pa bang may unahin

bago ikay maging aligaga

di alam kung san hinugot

mga patutsadang baluktot

kung kailan nais matapos

tsaka ka naman kinakapos

lahat ng bagay halos isinasantabi

yung iba nga tila'y walang pasabi

binabalikan na lamang kung kelan nais

sadyang sayang ang pagtulo ng mga pawis

gasgas na salitang gamit palusot

pantakas sa nagawang gusot

binalak pang sa iba ipaubaya

puro ka kasi sambit ng - mamaya

pag ihip ng apoy sa kandilang hindi dapat sinindihan

akala mo siguro nakalimot na ako, sa bawat araw na nagdaraan na hindi kita naaalala, sa bawat taong nakakasalamuha ko na hindi kita naikukwento man lang. siguro sa mga oras na ito kinamumuhian mo na ako. di naman kita masisi kung ganun man ang pakiramdam mo. may mga pagkukulang rin naman ako sa iyo. aminado ako sa mga yun. nangyari na ang mga nangyari. parte na iyon na ng nakaraan natin, parte ng aking pagkatao, at kung nasan ka man ngayon.

hindi siguro sapat kung sabihin ko mang patawad ng paulit ulit, malamang hindi mo na mararamdaman ang sinseridad ng mga salitang ito lalo pa't ngayong wala ka na. kung isang malaking dagok ang nangyayari sa akin ngayon dahil sa ginawa ko ay tatanggapin ko,o malamang ay hinaharap ko na sya sa bawat araw na nagdaraan. kung kinakailangan pa akong parusahan, bigyan mo man lang ako ng signos kung paano ko maisasakatuparan ang iyong nais. kung hindi pa sapat ang pagkapaso ng aking sarili sa pagtangkang hipan ang liwanag na nagsisilbing buhay mo. sa pagkadama ng init ng bawat mainit na patak na ikinukumpara mo sa mga luhang iniiyak mo. bawat luhang ipinatak ay may kasunod na daliring napapaso na nagpupumilit pawiin ang sakripisyong ginagawa mo.

sa sandaling panahon ng ating pagsasama, at kung sakaling magkakaharap man tayong muli, personal kong ihihingi ng kapatawaran ang mga salang nagawa ko. hiling ko sana'y nasa puso mo pa na tanggapin ako sa likod ng lahat ng aking pagkukulang at sa pag-ihip ng apoy na nasa dulo ng nasusunog na pisi na nagkokonekta ng buhay mo na nakasalalay sa aking kamay.