hango mula sa maraming tagpo blg.3


ang sulating ito ay gawa gawa lamang. ang anumang mga pangalan, mga karakter, lugar at pangyayari na nabanggit dito ay panay ang produkto ng imahinasyon ng may-akda. anumang pagkakahawig sa tunay na pangyayari, lugar o mga taong nakatira o patay na, ay lubos na hindi sinasadya.



ikatlong yugto: tuso


Nagpapakatanga lang ba talaga si Boyet? Bakit di nya maipaliwanag sa sarili ang mga nangyayari? Parang walang payo o rason na tumatatak sa isip nya. Ilang beses man syang kinukumbinsi ukol sa mga bagay na pinoproblema nya ngayon pero wala pa rin. Ilalaan na lang nya ang tiwala na ang lahat ng bagay ay magbibigay linaw sa takdang panahon.

Sa kabilang dako, ilang oras na ring naiwang nag aantay si Gigi. Halos mangalahati na pagkakaubos ng sigarilyong kanyang hawak hawak ngunit di pa nya nahihithit. Hindi rin alintala na nakakarami na syang nasindihang yosi. Mahigit kalahati na ang laman ng kaha ng yosi ang kanyang naubos. Halos matulala at iniisip nya kung nasaan ang kanyang pinsang si Annie.

Alam nya kung ano ang ginagawa ni Annie sa mga oras na ito. Madalas na rin nilang napagtatalunan ang tungkol dito. Parang nagsawa na rin sya paulit ulit na sinasabi nya para mapagtakpan si Annie kapag tinatanong sya ng kanyang tiya. At sa mapagbirong tadhana ay parang nadagdagan pa ang kanyang pagiisip ng kausapin sya ni Ferdi tungkol sa nangyayari kay Boyet.

Sa totoo lang ay pagod na rin sya sa pagbibigay ng payo kay Boyet. May pagkakataon na rin na halos magdamagan na nilang kinukumbinsi ng kanyang kasintahang si Ferdi si Boyet na bumitiw na pero kahit anong pilit di pa rin nila makumbinsi ito.  Kung mamumuti man ang uwak sa pag-aantay nilang mabago ang isip ni Boyet sa tangka nilang pagkumbinsi ay napakalabong mangyari.

Nakikita nila ang sitwasyon ni Boyet. At para kay Gigi, hindi na awa ang nararamdaman nya para kay Boyet sa ngayon kung hindi pagkainis. Hindi na nya makuhang maawa kay Boyet pagkat nakikita naman nyang alam ni Boyet ang ginagawa nya. Alam ni Boyet  ang nangyayari sa kanyang paligid pero mas pinipili pa nyang magpaka bulag, pipi at bingi sa katangahan.  Inilihis na lamang nya ang pagiisip sa problema ni Boyet at binalik ang atensyon sa kanyang pinsang si Annie.

Kung  dati rati ay galit sya kapag ginagawa ni Annie ang mga bagay na kinasusuklaman nya ngayon ay parang napalitan na ito ng paghanga. Sa paraang unti-unti syang minumulat ni Annie sa mga ideyang takot syang subukan. Sa mga pagkakataong nagsasalita si Annie at napapakinggan nya ito ay parang naGiging proud sya sa kanyang pagiging pagkababae.

Na hindi sa lahat ng oras babae ang talo sa laro, minsan inaakala mo lang yun pero sa totoo, babae ang nagwawagi. Di sila ang madalas na biktima. Bagkus sila ay hindi tanga pagdating sa laro sa kama. Sa ideyang pinapamulat ni Annie sa pinsan nya, babae ang bida.

Simple lang kasi si Gigi. Kung ikukumpara kay Annie sa pananamit o sa kilos man. Mahinhin si Gigi at kung manamit ay simple lang rin. Simpleng blouse na tineternohan nya ng maong na pantaloon at palagi syang naka pony tail. Sa kabilang dako naman ay si Annie, walang takot si Annie. Palaban. Matalino at kung manamit ay aakalain mong isang mayaman. Sexy kung manamit si Annie, hilig nya ang magsuot ng mga mini skirt na parati nyang binabagayan ng mga stiletto. Mas naipapakita ang hubog ng katawan ni Annie kapag ganyan ang suot nya at nadadala naman nya ang damit nya ng hindi sya mapagkakamalang bastusin o pakawala. Hindi naman nakikita ang hubog ng katawan ni Gigi sapagkat sya ay parating naka closed-neck na blouse. Kapag nakikita si Gigi ni Annie ay hindi sya nakakaligtas sa pambabatikos nito sa pananamit. Hindi raw sya isang ehemplo ng babaeng conservative kung hindi isang babaeng mapagpanggap.

 Sapagkat ayaw nyang pagbigyan ng laya ang kanyang pakiramdam na sexual.  Dahilan ni Annie na tinatago ni Gigi ang kanyang alindog sa mga taong tumitingin. Pinipigil nya ang mga urge nyang mang-akit.

Sa isang banda kapag nililitanyahan na siya ni Annie ng ganito patungkol sa libog ng kanyang katawan ay lihim na naaarouse sya. Nabubuhay ang kanyang pagkababae sa ideyang binibigay ni Annie na malibog ang katawang tao natin sa mundo, at nasa kanila lamang kung paano nila isisimbulat sa sarili ang kalibugan ng katawan nila.

Labag man sa kalooban nya pero aminado rin naman syang may punto ang sinasabi ni Annie. Nasa tao mismo kung paano nila ipapaalala ang kanilang kamalayan sa masidhing tawag ng laman. Minsan na rin nyang binusisi kung bakit nakakayanan ni Annie na manlalake habang nasa isang relasyon pa sya, iba kasi ang iniisip ni Gigi. Para sa kanya ang lahat ng mga nasa relasyon ay pinapangarap nila na sa sila na ang magkakatuluyan balang araw.

Tinawanan lang sya ni Annie sa pagkakasabi nya dito. Isang tawang pang kontrabida. At sinagot ang tanong nya

“wala namang problema samin ng boyfriend ko sa ngayon. Kung possible ngang magmahal ang isang tao na higit sa sarili nya e masasabi ko ngang mahal nya ako. Pero sa tagal na namin e masyado na akong at ease sa kanya. Tumaas na yung comfort level naming sa isa’t isa na parang kaya ko ng ipredict kung ano ang mga susunod na mangyayari sa kilos nya at sasabihin. Wala na tuloy excitement”

Di masyadong maintindihan ni Gigi ang mga sinasabi ni Annie. Bakas ito sa mukha nya ang agam-agam kaya tinuloy ni Annie ang sinasabi nya.

“wala ng excitement sexually. I mean, active naman ang sex life namin pero habang tumatagal e parang kabisado ko na sya. Alam ko na kung san sya hahalikan para mapaungol ng matindi o kung saan ko ilalagay ang kamay ko para may gawin akong ikatutuwa nya. Sa ganyang dahilan e parang nakukulangan na ko. Feeling ko may kulang na samin.”

“so jinujustify mo lang ang kagagahan mo para masatisfy ang sexual urges mo? Para sa sexual  gratifications mo? Ganun?”

“Loka! Ganito kasi yun, alisin mo muna sa isip mo na ako ang topic natin at gawin nating buhay ng tao as a whole ang paguusapan natin ok?”

“ano sa palagay mo ang pwedeng gawin ng tao para maging worth while at memorable ang pananatili nya sa mundo?” tanong ni Annie.

“simple lang, makatapos ng pag aaral, magkatrabaho at magkaron ng maayos na pamilya at magka-anak syempre. Tapos maging successful ka sa career mo, then mayaman na ko.”

“ano naman ang mangyayari pagnamatay ka?”
tanong ni Annie kay Gigi.

“mamatay akong fulfilled. Na alam kong mamatay akong naging makabuluhan ang buhay ko habang nabubuhay ako sa mundo.”

“AMEN!! Palakpakan!!”

Pangaalaska ni Annie kay Gigi.

“Gigi alam mo namang lahat ng tao ay ipinapanganak na nakaprograma na ang gagawin nila biologically di ba? Logically ginagawa natin yan. Dapat ganito yan  o ganito ang paraan  naman ng isa. Pano naman ang aspetong pilosopikal? Sa lahat ng nararamdaman o gagawin ng tao dumadaan lahat yan sa utak tapos gagamitan mo ng logic para iset aside kung tama ba o mali yung mga yun.”

“hello Annie, logic rin ang gamit ng tao para magkaroon ng philosophical reasoning”

“ang logic my dear ay bunga ng mga sama samang idea ng pagbabawal sa aspeto ng social, religious at tradition ng tao. Halimbawa na lang ang pakikipag sex ng walang kasal ay mali dahil yun ang sabi ng simbahan. Logic yon. Sa pilosopiya naman ng tao, nabubuo yan kapag kinakailangan nyang pangatwiranan ang mga ginagawa nya sa mga restrictions na sinet aside ng social traditional o maging religious aspect ng tao.“


“so sinasabi mong tama o mali man ang gawin ng tao ay nasa tao mismo yun basta kaya nyang panindigan kung tama man o mali yun?

“hindi. Ang pilosopiya ay yung paano laging magiging tama ang ginagawa ng tao. Di ba ang sarili rin naman ang magpapasya kung ano ang makakabuti par a sa kanya tama?”

“ so saan naman pumapasok ang mga panlalake mo dyan?”


Tumawa ulit si Annie na parang nakakaloko. Ang halakhak na alam mong totoo at nakikita pa ang dimples nya.

“ang pinakamataas na antas ng pilosopiyang kayang abutin ng tao ay ang pagiging sexual. Bakit kamo? Kasi ito yung pinakabawal gawin sa kadahilanang di mo sya pwedeng ipaalam sa ibang tao ng bulgaran. Nakikita na yung pinakamakabuluhang moment ng tao ay kapag nag orgasm na sya sa habang may kasex o nasa isang sexual setting.”

“err..”

“iyon na nga yun.”

“ang alin?”

“pag nagoorgasm ang tao nagkakaron ng pinakamataas na antas ng pagiisip ang isang tao. Sa orgasm, sa libog, sa paraan ng pagiging sexual nya naipapakita at napapangatawanan na tama ang ginagawa nya.”

“pero san pumapasok nga yung panlalalake mo aber? Ginagamitan mo lang ako ng pagkapilosopo mo pero di mo parin maipaliwanag kung bakit nakakaya mong manlalake e may boy friend ka naman na?”

Tumawa ulit si Annie. akmang sasagutin na sana nya si Gigi ng biglang tumunog ang cellphone nya. Tumatawag ang boyfriend nya  “sa susunod na natin pagusapan yang tungkol dyan insan ok?” sabay kindat at labas ng pinto.

Naiwan si Gigi sa kwartong naiinis.

*itutuloy*

hango mula sa maraming tagpo blg.2

ang sulating ito ay gawa gawa lamang. ang anumang mga pangalan, mga karakter, lugar at pangyayari na nabanggit dito ay panay ang produkto ng imahinasyon ng may-akda. anumang pagkakahawig sa tunay na pangyayari, lugar o mga taong nakatira o patay na, ay lubos na hindi sinasadya.


ikalawang yugto: sirang plaka


sa panahong hindi nya kailangang lumipad ang diwa nya ay sya naman itong dumating. maaaring ito ang sagot sa kanya ng kanyang isip para libangin ang sarili at para ipagpaliban muna ang pagkabigong nasa harap nya. nakailang buzz na pala ang kaibigan nyang si ferdi bago nya namalayan ang mga mensahe sa kanya.
- tol gimik tayo.

kinuha nya ang cellphone at tinawagan nya ito.

minsan na nyang naikwento dito ang tungkol sa kanyang ivette. tahimik na nakinig si ferdi sa kanya habang
nilalahad nya ang istorya ng buhay nya at kung paano nya nakasalamuha si ivette. pero ilang beses na nga ba
nangyari ang ganitong tagpo? sa dami ay di na nya mabilang.

mabuting kaibigan si ferdi, may katagalan na rin nyang kilala si boyet. at sa loob ng panahong yun ay masasabi
nyang kilala nya ang kaibigan at alam nya ang pakiramdam ng pinagdaraanan nito.

"tara nga gimik na tayo"

"may ginagawa ako next time na lang" sagot ni boyet.

"tangna pare alam kong wala kang ginagawa at nagaantay ka na naman sa wala"

di kumikibo si boyet sa mga sinasabi ni ferdi.

"so ano nagbunga naman ba ang pagaantay mo?"

katahimikan.

"busy nga ako pre sa susunod na lang"

"tangna bumitaw ka na lang tol"


"di nga ako pwede kailangan ko pang ipasa mamaya na deadline nito" 
alam nya kung ano ang tinutukoy ni ferdi. pilit lang niyang nililihis ang sagot nya sa gustong pagusapan ni ferdi

isang diretsong sagot ang binitawan ni ferdi 
"tol ano bang ginagawa mo? di mo ba makitang walang patutunguhan yan?"


"matagal na kitang kilala e sa tingin mo worth it yang ginagawa mo?"
 

"pre magkakapera ako dito sa gimik wala. gagastos pa ko"
 

"sanay na sanay ka na dyan no?" 
hirit ni ferdi.

"ha?"

"no offense pre, pero wag ka ng umasa. wala talagang patutunguhan yang ginagawa mo." 

"tigilan mo na yang pagiging martyr mo" 

"wag ka ng umasa sa taong di ka naman mahal" 

naging sunod sunod at matatalim ang mga litanyang binitawan ng kaibigan. parang sinasaksak sya ng mga di makitang punyal sa dibdib nya. at di pa dun natapos si ferdi.

"pare maniwala ka di lang sya ang babae sa mundo madami pa dyan. tangna gusto mo ipahanap kita kay gigi?" 

"alam ko na yang pakiramdam kung pano magpakamartyr"
gustong humirit ni boyet sa huling sinabi ni ferdi, sa utak nya sya nakipagtalo at inisip na  
"mali ka, hindi mo alam kung ano yung nararamdaman ko. wala sa inyong nakakaalam kung ano talaga ang nararamdaman ko. kahit ako nga di ko maipaliwanag kung ano at pano ko nadarama to." bumalik sya sa paguusap ng nagwika ulit si ferdi.

" hanggang kelan mo balak dibdibin yan?" kaunting katahimikan at winika ni boyet na

"hanggang kaya ko pa."

"tangna ikaw na ang epitome ng katangahan

"hahaha gago"

idinaan na lang ni boyet sa tawa ang huling hirit ng kaibigan. isang pekeng halak. bago binababa  and tawag ng kaibigan at naputol ang usapan.

napaisip sya kung namaster na nga nya ang pagiging tanga. ang pagtanga-tangahan sa mga pagkakataong alam nya ang mga dapat gawin. ang pagtakip ng mata sa reyalidad at pagtakas sa malapantasyang mundo ng pag-ibig. ang pagsaalang alang ng kung anong meron sya para sa kanyang minamahal.

totoong bulag sa pagibig.

pinili nyang manahimik muna panandalian. ilang beses na ba nangyari ito?. makailang araw na rin simula ng
huli silang nagusap ni ivette, ngunit pagkalipas ng ilang araw na madaratnan nya sya at magkakausap sila kahit wala pang lima o sampung minuto ay para na syang nasa langit.andun ang normal na usapin at kamustahan tungkol sa nangyari sa araw nya? kung kumakain ba sya sa tamang oras? pero hindi nya direktang maitanong kung bakit sya nagiging mailap? wala syang lakas ng loob gawin ito. pakiramdam nya ay wala syang arapatang gawin ito. di nya pag aari si ivette. walang sino man ang pwedeng magmay-ari sa isang tao kundi ang kanilang sarili mismo. nais nyang ilugar ang sarili kung saan sya nararapat. iyon ang pilit nyang ikinokondisyon sa sarili.

Gusto nyang tanungin kung ano ba talaga ang kulang sa sarili nya? o sadya lang ba syang loser? lalo kasing nangingibabaw ang pakiramdam nyang wag bumitiw pag naaalala nya ito. hindi man malinaw kung ano ang meron sya para kay ivette at di rin maihalintulad ito sa isang relasyon ng tulad ng kay ferdi at gigi pero ayaw ni boyet na umayaw na syang talunan. alam nya na kapag bumitiw sya, para na rin nyang inamin na totoo nga syang talunan.

hindi rin maipaliwanag ni boyet na kapag naguusap sila ay talo lahat ng rason nya. na kahit anong mood nya, kung galit man o nanlulumo ay di umuubra kapag kausap nya si ivette. nahuhulog sya sa bawat  salitang binibitawan ni ivette at sa kung paano sya mag isip.

alam rin nya na mahina sya pagdating sa pagibig. na parang kinakailangan pa nya ng solidong bagay na ubod ng linaw para ipaliwanag sa kanya kung anong nararapat na emosyon ang dapat nyang maramdaman para maintindihan nya yun. ang pakiramdam na kailangan 3D pa ang paraan, isang napakakomplikadong paraan para lang sa napakaliit na bagay.

hindi rin nya maipaliwanag kung bakit nararamdaman nya ang sakit sa pagkakataong nangungulila sya kay ivette? na parang hindi na sya kabilang sa mundong ginagalawan ni ivette. unti-unti na nga bang nabubura ang existense nya sa buhay ni ivette?

"aaaaaaaaaaaaaaaaaaaarrrrrrrrrrrghhhhhhh!" 


nilamukos pa ni boyet ang mukha at sinabunutan ang buhok nya. hindi na nya maituloy ang pakikipagtalo sa sarili at sa kung anong nararamdaman nya kaya muli na lang syang humiga sa kama.

hindi nagtagal ay bumangon rin sya mula sa pagkakahiga at sumandal sa sulok. hindi pa rin nawawala sa isipan nya ang imahe ni ivette. makakausap pa kaya niya ito? sa mga nakakaalam kung nasan man sya ay wala syang makuhanang impormasyon o mapagtanungan man lang. kung meron man, walang gustong magsabi. walang gustong magbahagi ng impormasyon.

marami na syang naiisip patungkol rito. kulang na lang ay sumabog na ang bungo nya kakaisip. hindi na alam ni boyet ang gagawin. kaya inumpog na lang nya ang ulo nya sa pader na malapit sa kanya. makailang ulit rin nyang ginawa ang pagumpog ng ulo sa pader.



paulit ulit hanggang sa napagod sya at natulog na lamang.


*itutuloy*

hango mula sa maraming tagpo blg.1

ang sulating ito ay gawa gawa lamang. ang anumang mga pangalan, mga karakter, lugar at pangyayari na nabanggit dito ay panay ang produkto ng imahinasyon ng may-akda. anumang pagkakahawig sa tunay na pangyayari, lugar o mga taong nakatira o patay na, ay lubos na hindi sinasadya.

unang yugto: pagninilay

tahimik ang paligid pero nabibingi na sya sa kabog ng kanyang dibdib. nararamdaman na nya ulit ang pagbigat ng pakiramdam nya.dinadalaw na ulit siya ng pakiramdam na parang nauubusan ng hangin. hindi rin sya mapakali. kailangan ni boyet ng "distraction" at pilit nyang inkinokondisyon ang sarili. humablot siya ng isang libro mula sa estante. humiga sya sa kama at nagtangkang magbasa. mahigit isang oras na ang nakakalipas ngunit wala pa ring tumatatak sa isip nya. pinagpaliban nya ang pagbabasa at kumuha ng papel at kung ano mang panulat na una nyang mahawakan. nagsimula naman syang gumuhit. sa pagkakataong yoon ay wala pa ring pinagbago. bigo pa rin sya sa kanyang tangkang ibaling ang isip sa ibang gawain.

wala syang matapos sa mga nasimulan nya. at patindi pa rin ng patindi ang pagkabog ng dibdib nya. parang may nararamdaman syang galit sa dibdib nya. galit na di nya maipaliwanag. pakiramdam na hindi naman sa galit talaga. o sadyang di lang nya maipaliwanag kung saan ba talaga galing ang pakiramdam na ito.kung saan man ito nanggaling ay pilit niyang kinakalimutan. nagsimula na syang pagpawisan ng malamig. halos mamuti na ang kanyang kamao sa higpit ng pagkakasara nito. hindi rin nya alintanang nanginginig na ang kanyang kamay. ilang ulit nyang sinuntok ang pader na malapit sa kanya para manumbalik ang pakiramdam. ngunit bigo siya. walang epekto. di pa nya nararamdaman ang sakit na dulot ng huli nyang ginawa.

bumalik sya sa pagkakahiga at sinubukan ulit niyang pumikit at hinayaang maglakbay ang diwa nya kung saan man palarin.  ngunit kahit anong pilit niya ay bumabalik pa rin ang imahe ng kanyang minamahal. pilit man nyang ibahin ang iniisip. hanggat maaari ay ayaw niyang isipin ang kahit na ano na magpapaalala sa kanya patungkol kay ivette. subalit parang nanunuksong pilit ang kanyang diwa na paulit ulit syang kinukutya sa kanyang isipan ng mga bagay patungkol kay ivette.

naalala nya ang mga mata ng kanyang mahal, ang pinakapaborito nyang parte ng katawan ni ivette. ang mga matang nangungusap. ang mga matang nagbibigay liwanag sa kanya. ang mga matang  nagbibigay buhay sa mga araw nyang parang lugmok sa pagod, problema at kung ano-ano pa. ang mga mata ni ivette na nagbibigay laya sa kanya. ang mga matang nakakahumaling.  mga mata ni ivette.

may mga pagkakataon rin na parang sunod-sunuran sya sa mga naisin nya. mga pagkakataong nais nyang mas lalong mapalapit kay ivette. sa mga paraang minsan ay nakakalimot na sya sa sarili. mga panahong kung ano man ang naisin ay kanyang susundin at gagawin. may pagkakataong nasasaktan na rin nya ang sarili ngunit di nya ito iniinda, basta mapaligaya nya ang kanyang mahal. lahat ng sakit ay balewala. kung maaari lang isanla ang sarili o maging ang kaluluwa at buong pagkatao para lang sa ikaliligaya ni ivette ay gagawin nya. hindi rin maipaliwanag ni boyet kung bakit ganun katindi ang pagkahumaling nya sa dalaga.

minulat nya ang kanyang mga mata at sinulyapang uli ang litrato ni ivette sa kanyang cellphone. makailang ulit na rin syang nakipagtalo sa sarili na iwasan ang ganitong pagkakataon ngunit sadyang nahihirapan syang gawin ang bagay na ito. pinipigilan nyang wag na ulit magiwan ng mensahe para mangamusta at ipaalalang narito pa rin sya na handang tanggapin kung ano mang oras nya naising bumalik. di na rin mabilang ang pagkakataong nabigo sya at umaasang makakatanggap sya ng kasagutang hindi pa rin dumadating.

"ano na kaya ang ginagawa nya?"


muli na naman syang napaisip kahit na nais nyang wag munang mag-alala at hayaan na lamang munang ito. pero hindi ganun ang nangyari.

nagbukas na lang sya ng computer. nagbakasakali uling merong sagot sa kanyang mga unang tanong at pangangamusta. kahit na napakalaking tsansang wala syang mababasa, umasa pa rin sya. at hindi nga sya pumalya. tama ang hula nya..



wala ngang mensahe galing sa kanya.


*itutuloy*



panaginip lang

panibagong araw na naman sa buhay ko. nakakarindi na ang mga ingay sa labas ng silid. hindi pa rin sya bumabangon. para saan pa? tanong nya sa sarili. wala rin namang nangyayari sa buhay nya. minsan na nyang nagtanggkang baguhin ang dating nakaugalian ng gawain, ngunit sya'y bigo at nauwi lang sya sa paglulugmok sa kanyang silid.

pagkabigo

paulit ulit na lang bang daramdamin ito? iniinda ko na to ng ilang ulit. makailang beses ko na rin sinubukan. nabigo pa rin. sa palagay ko magiging manhid na ko kung paulit ulit na mangyari to. para di na sumakit.pero alam mo bakit ganun? parang sa ibang pagkakataon ka lang nakararamdam ng pamamanhid? pero pagdating dun. daig mo pa ang kinukuhanan ng sariling hangin. na parang may dagandagan  sa dibdib mong mabigat na bagay na di mo basta maalis sa kadahilanang di mo to makita, at di mo rin mahawakan pero ang bigat ay andun.

paninibugho?

oo ramdam ko rin yan, sabi nya sa sarili. sa paglingon ko may nakikita akong meron sila na wala ako. sa simula di ko naman iniinda e. nabubuhay ako, sapat na yun. pero bakit parang di sapat ang itinutulak ng isip mong sapat na, bakit kailangan mo pang ihangad ang kung anong meron ang iba? magarang bahay, magandang sasakyan o makabagong kagamitan..lahat yan panandalian lang. nawawalan rin yan ng halaga pag naluma na. pero pano sa ibang bagay na wala ako sa ngayon? mga bagay na di naman nabibili...mga tipong walang kwenta sa iba, kasiyahan? pagibig? pagkalinga? mga bagay na winawaldas o isinasawalang bahala ng ibang tao. bakit kailangan kong makamtan to? naiinggit ba ko sa kanila? porket ba may kakayahan silang gawin ang mga naisin nila? na kaya nilang maging masaya sa mga oras na gugustuhin nila? na may mga nakakapagbigay sa kanila ng pagibig at pagkalinga na pilit mong tinatangkang kunin? oo napagtanto ko ngang inggit ito.

marami pa kong gustong itanong sa sarili ko.naging sakim na ba ako? naging mataas na ba ang mga ninanais ko kung kaya't di ko to lahat makuha? masyado ata akong naging gahamad sa paghingi ng kaunting kasiyahan.. pag ibig? naniniwala pa ko dyan. umaasa na kahit sa ganitong kalagayan ko may iibig rin sakin. pero parang nasumpa ata ako na at ang mga iniibig ko, sya naman umiibig sa iba. nauuwi at babalik na lang uli sa pagkabigo.

pero nananaginip lang ata ako. pakigising naman ako. baka sakaling pinaglalaruan lang ako ng isip ko. binabangungot na ba ako ng gising? ang akala ko pag nanaginip ako ng gising nagiging maganda ang kinalalabasan ng mga pangyayari. ewan ko. maaaring tama ako..pwede ring hindi.

sa ngayon.


dun lang ako nalungkot.

hold on for another day

and i put all my faith in my word that i would not leave you. yes i believe i had said that and i still stood by it.
even though it may not seem right to others. even if it hurts as hell i will be here. as long as i can endure it. as long as i am breathing still. the question that i have asked myself is "until when?"

i think i can still hold it all for now. i can hold on for one more day...and if the day comes that i would feel like losing it all i would still hold on for another day. even though it is eating me piece by piece daily i would not lose myself. you do not need to worry about that. what i am most afraid of is losing you.

that is why for as long as i can hold on for one more day i know i will be free. yeah fuck all the pain that i am feeling. they have been there for as long as i can remember. i will endure them all. just for a moment of complete bliss and happiness.

so i will be holding on..

hiwaga ng "yun lang"

eksena *insert lugar na angkop sa sitwasyon*

tauhan1: "pre' namimiss ko *insert name of special someone*"
tauhan2: oh, bakit di mo kausapin?
tauhan1: di ko rin kasi alam e. wala rin akong balita sa kanya
tauhan2: eh puntahan mo na lang kaya? di mo itext or email? tawagan na lang kaya? madami namang paraan dyan
tauhan1: malabong maitext. sa email? nakapagsend na ako. wala pang sagot e. tawag? kamusta naman san ko sya tatawagan di ko alam ang number nya dun.
tauhan2: sus puntahan mo na lang para mawala mga agam-agam mo
tauhan1: gustong gusto kong pumunta... di pa nga lang pwede sa ngayon. nasa malayong lugar e. maraming kailangang gawin para makapunta dun, sa ngayon imposible pa ata yun..
tauhan2: sus naman nasan ba sya?
tauhan1: ibang bansa pre. alam mo naman ang estado ko ngayon di ba?
tauhan2: yun lang.


sa mga pagkakataon na kailangan mo nga mairarason o maihihirit ngunit parang naisip mo na parang pang checkmate ang huling statement ng kausap mo ay mauuwi ka sa pagbitiw ng salitang "yun lang"

pero "yun" na lang nga ba ang tamang paraan o tamang isagot? hindi ba maaaring mas malawak pa dito ang maibigay mong opinion mo? maraming saklaw ang "yun" na pwede mong itukoy. depende sa tao, tama ba? maaaring sumasang ayon ka sa dahilan ng kausap mo, pero sa isang banda e parang may gusto ka pa ring sabihin pero napagtanto mo na sarilinin na lang to. maaari ring parang nadisappoint ka sa rason o sinabi ng kausap mo. kung titignan na parang wala na ngang magagawa at ganyan ang sitwasyon. wala na kong maitutulong o kaya naman e wala talaga syang pakialam sa sinasabi mo.

malabo? oo hanggang ngayon di ko pa rin talaga mahanap ang magandang paliwanag o rason para sa sagot na "yun lang"

kaya sa ngayon magpapakaliwaliw na lang ako sa usok ng pagkabigo.baka sakaling mahanap ang kasagutan sa pamamagitan ng panlilinlang sa sarili gamit ang mga matatamis na pangakong kaya kong bitawan ngunit di agad maisasakatuparan. pait ng tadhana. konting rekados na lang pwede ng kanin baboy.

yun lang.

short story: grim

"give it back!"


Another shout was thrown in the air.  The helpless boy then coils around in the ground. Lying helpless amidst the cold floor of the room, he shook and trembled. He barely has enough clothes to shield him from the cold damp floor of his barren and broken home. He was still trembling yet he remained from the position where he was left. Another cry was uttered.


“give it back please..”


This time he heard enough. He immediately covered his ears with his cold and trembling hands. Shutting all sounds the moment his hands touched his ears. Then there was silence. Little did he knew, he had just passed out.


In his dream it was different. Everything around him seems exactly the opposite of what his life has been. He was wearing comfortable clothes now. The room he was in was sparkling bright with cleanliness. The bed he was lying in was as soft as cotton. He felt like he was in drifting in the clouds. Everything seems perfect, till the time he looked at his reflection in the mirror.


His reflection was entirely different. It surprised him so hard that he fell back down upon gazing at his reflection. “that is not me” he mused. The reflection stared back at him while he sat on floor. Confused and scared, he summoned up all his courage and gave the mirror a quick glance. The reflection was looking straight at him. He was uttering something. Words seem so vague for him to understand the meaning of what the reflection was telling him. Deep down inside he knew what those words were.


“give it back”


“please stay away!” he shouts back at the mirror then ran outside. The reflection stayed on the mirror, crying and felt lost.


The boy kept on running. He passed by strangers who kept on calling at him. He ran as fast as he can, covering his ears as he ventured towards the woods. When he felt like he ran far enough, he broke down and cried.


He was faced down and whimpering still. As tears ran across his face, he goes again to his favorite position. The position he feels safe and secure. While sucking on his thumb, he coils down again crying in a fetal position then he fell asleep.


This was not what he wanted at all. He kept telling himself that. But then who knew that this would happen after that fateful incident.


It was a very unfortunate time to be lost in the woods. He regretted the time when he stubbornly took a detour into an unusual path. The path leaded him to the deeper part of the woods. The path where even the trees began to wither and grass ceased to grew. It was the first time he got lost in the woods and there is no one out there to save him. He was all by himself now. He sucked it up even though tears are lining up his eyes. He retraced his steps only to found out that he was walking in circles. He tried to lay down markers along the way but when he turned back the marker vanishes without a trace. It was becoming late, and darkness is eating its way across the sky. The light was slowly fading and the fog was now becoming thicker by the minute.


Then a shriek from a bird echoed so loud he jumped out of fear and ran. He ran and got cut up by low branches from dead trees. He ignored the pain ran and ran. He thought he heard laughter coming from behind him. he grabbed a thick piece of wood and ran while his eyes were closed and swinging his arm blindly as he moves forward. He ran as far as he could until he tripped on something and fell face first into a swamp.

He stood up and came to see what he tripped him and saw another body. The body was mutilated horridly. He backed away from it quickly. He felt more afraid and hit something again. This time he hit a person’s leg.


He looked up then all he could see was darkness.


He woke up to the pain from his head. His head felt like it was splitting in two. He tried to touch it only to found out he was bounded across a tree. Someone was rustling near the fire he cannot see clearly for this person’s back was facing him. He tried to ask him who the person was but all he could utter was a moan. The person looked back at him and showed his crooked teeth at him. He was balding with hair tossed around like he was pulling it out by force. He was wearing rags and dirty clothes with feet as black as coal.


The man asked the boy to remain still and wait for his turn as he was just about to finish with his meal. The boy focused till he saw what the man doing a ritual. It was the body of a boy that he tripped on a while ago. But what was weird was that the more he nears to finish the ritual the more the body became healthy. He focused as hard as he can to see what was really going on. But the pain kicks in again till he shouted and the man came to him to hit him again and then he fainted.


“it is now finished” these are the words he heard as he woke up. He was not tied up on a tree now. “where am i? and who are you?” he crawled back to see the man standing up  in front of him who just smirks and laughs sheepishly without answering him.


The boy then looks around and saw that there was something different. It was still the middle of the night he thought. But something does not feel right. He asked again “who are you?” This time the man moves in closer to stare at him from head to foot and answered “I am the man who just granted what your heart desired” he was puzzled at the man’s answer. “where am i?” he asked. “you are where you want to be” the man said. He smelled of something very awful, like a mixture of garbage and decaying animal and other filthy stuffs.


He noticed something was quite different now. He was not in the woods. The man now appears to be wearing a white suit. His face was now cleanly shaven and his hair was fixed and brushed up neatly. He looked down on him and told him a few words before he left. “never look at the mirror”. He may be appearing to be clean and neat but the stink from his inner being has been seeping out of his body; at least that was how he saw him. the boy tried to recall what had happen that night, but this was stopped by another headache. A much more painful one that made him faint from the pain.


That was all he remembered. He kept on wondering what happened that night, about why did he wake up as somebody else, and about the reflection who is crying out for him to give something back.

He thought that this nightmare should stop now. He gathered all his courage to stand up and walked back to the place where he had been to.


He knew he  had been always poor. an orphaned boy. His family died right in front of him. His father killed his mother and stabbed himself after. He lived by himself. He denied the fact that he was alone. He kept something from his parents, a little something to remember them by. He kept it closed to him. He made a scarf out of his mother’s favorite dress cut out from his father’s blade. It was the cloth that he used to clean his parent’s body before he put them in their graves.


He was looking for some rocks to make a gravestone for the graves but he got lost. That’s when his living nightmare began. He was now making his way near to the house where he ran out from. There are no more people here. It was dark and there were no lights in the room. He did not care anymore.


He opened the door with trembling hands. Then he slowly crept back to the room armed with a lamp that he picked and light from the kitchen. He then came back face to face with the reflection.

It was all coming back to him now. the reflection he saw now was the boy he saw on the woods. the one with the ugly man. The boy on the reflection was still crying. He called out to the reflection. The reflection stood up. With teary eyes he came running as close as he can be to talked to the boy. The boy on the reflection seemed to lighten up and said “are you going to give it back?” “give what back” the other boy answered. “my body of course” “you stole it to me, you and that man” said the reflection. “I do not know what happened” the boy then explained what had he remembered before he got hit again by the man. “LIES!!! that is not what happened!” shouted  the reflection. The boy was confused about what he heard and asked back “then tell me what happened”


The boy explained that the man didn’t finished what he was doing to him. he was extracting his soul from his body when he came across them. He got knocked out by the man cause he hit him with while he was running around and blindly swinging his arms while holding a piece of wood . This had distracted the man from finishing his ritual so he hit the boy and tied it up on the tree. What the boy saw when he woke up was the ritual to eat the soul of the boy but he was surprised that the man had schemed other plans for them. He switched up their souls and locked the other soul on any reflection that the boy could look into. He told the boy that this was his punishment for ruining his ritual.


The boy was taken aback and was still shocked at what the reflection had told him. He knew now that the reason behind this nightmare was because of the failed ritual. He was about to asked the reflection on how to reverse it but failed to cause the mirror shattered by a stone. It was thrown by the man who now appears to be shifting from the ugly and dirty one to the clean and neat one. He got so terrified that he started throwing things that his hand can touch. The man just laughs as he dodge away the things that was thrown from him and moving inch by inch at the process. the boy was now cornered and again trembling in fear. He was now holding a piece of broken glass in his hand as he saw the man moving closer to him.

“you must not surrender yourself to him” said the reflection. He saw a speck of the reflection through the broken glass. The man eyed him from where he was and gave up his evilest smile at the boy who is now trapped at the corner. He was now crying in fear for his soul might be taken by this man. He was holding the broken glass hard that his hands were now cut and bleeding. “your soul will be mine child” said the man coldly.


“not in this lifetime” said the boy and without thinking about it he plunges the glass into his heart while the man screamed in horror. “NOOO!!” but it was too late the boy did what he had to. But what he saw before all life from himself faded was something else. What remained in his memory was the sight of the man.


Smiling.

on-line card

God, in his heaven

all is right in the world.

biglaan

sa isang iglap natagpuan ko ang sarili kong nakatulala at di kumikilos. nakapagtatakang gawin ko ang bagay na ito. para akong inaatake sa puso. naninikip ang dibdib ko. di ako makakilos. gising ang diwa ko. alam ko ang nangyayari sa paligid ko. napapakinggan ko pa rin ang tunog mula sa headset ko. buhay pa ako. buti naman. pero madaming tanong na bumabalot sa isip ko. bakit ako parang tuod. bakit nakikita ko ang sarili kong nakatitig lang sa harap ng monitor. parang ang layo ng tinitignan. parang nakatulala sa kawalan. gusto kong yugyugin ang sarili ko. gisingin ang sarili baka isa lamang tong panaginip. pero hindi ito isang panaginip. nanikip ulit ang dibdib ko. tinangka kong lingunin ang oras parang di pa lumilipas ang isang minuto pero parang pakiramdam ko ilang oras na akong nakapako sa kinauupuan ko. tinititigang mabuti ang mga bawat letrang lumalabas sa screen kung saan di ko pansin na tuloy tuloy lang ang aking mga daliri sa pagsalat at pagpindot ng mga letra sa keyboard. di ko pa rin lubos maisip bakit ko ginagawa to. bakit tuloy pa rin ang pagsikip ng dibdib ko? bakit wala akong ginagawa upang ibsan ang sakit na ito? kathang isip ko lang ba ang sakit? pero bakit parang namamanhid na rin ang mga braso ko? nagsisimula ng magdilim ang paningin ko. sa ilang saglit lang e parang nagunita ko na ang mga susunod na mga mangyayari. ito na ba lahat yun? muli kong binalikan lahat ng mga alaala ng aking nakalipas. binabalikbalikan ko ang mga kayang alalahanin ng isipan ko. natanong ko ulit ang - bakit? dito na lang nagtatapos ang lahat? bakit parang bumibigat lalo ang laman ng dibdib ko? bumabagal na ang aking paghinga. limang minuto pa lang ang nakakalipas. unti unti kong  napansing bumabagsak ang sarili ko. mabagal. bakit parang ang tagal ng bawat sandali pero parang ilang oras na kong nakalublob sa tubig.  hindi na pala ako makahinga. wala man lang akong lakas para hawakan man lang ang dibdib kong naninikip o pwersa para ibuka ang bibig ko upang sumigaw at humingi ng saklolo. at dun natapos ang lahat. sa panahon na lumagapak ang walang buhay kong katawan sa harapan ng aking kinauupuan. isang maingay na pagbagsak kasunod ng nakakabinging katahimikan. inabot lang ng mahigit labing limang minuto ang lahat ng nangyari na parang pitong oras ang itinagal.hindi na nasundan ang mga pangyayari pagtapos nun...